Leeds United

Klub piłkarski Leeds United został założony w 1919 r. po wcześniejszej iteracji Leeds City zostało rozwiązane siłą przez Związek Piłki Nożnej w związku z zarzutami o nielegalne wypłaty na rzecz zawodników podczas I wojny światowej. Nowa i obecna wersja klubu została wybrana do Ligi Piłkarskiej w 1920 roku, a następnie awansowała z II Dywizji do I Dywizji w 1924 roku. Kiedyś Leeds było znane jako "The Peacocks", nazwę tę otrzymał od pubu, który kiedyś znajdował się po drugiej stronie ulicy od stadionu Elland Road, gdzie do dziś grają u siebie. Teraz, po kolorze ich zestawów, są bardziej znane jako po prostu "United" lub "The Whites".

Leeds byli w większości anonimowi przez cały okres ich wczesnego istnienia, aż do momentu rozpoczęcia słynnej ery Don Revie w 1961 roku. Kiedy Revie przejął władzę jako menadżer, wprowadził nowy reżim treningowy, protokoły przygotowań hardcorowych i wprowadził do klubu bardziej profesjonalne podejście. Zmienił kolor ich zestawu z niebiesko-żółtego na całkowicie biały - był to ruch mający na celu naśladowanie wielkiego Realu Madryt. Podczas jego kadencji zdobyli dwa tytuły mistrzowskie i dwa zwycięstwa pucharowe. Być może ich najlepszym osiągnięciem, ale i najbardziej przejmującym momentem było przegranie finału Pucharu Europy w 1975 roku z Bayernem Monachium. Przez całą tę epokę kibicowali im tacy jak przerażający kapitan Billy Bremner i legendarne gwiazdy Pucharu Świata Anglii, Jack Charlton i Norman Hunter.

Po krótkim, nieszczęsnym panowaniu pod kierownictwem kultowego menadżera Briana Clough'a, o którym nakręcono hollywoodzki film "The Damned United", Leeds powrócił do względnej miernoty do 1992 roku. Menadżer Howard Wilkinson zebrał młody, utalentowany zespół składający się z takich nazwisk jak Gary Speed, David Batty i francuski mistrz Eric Cantona i wygrał finałową edycję Pierwszej Dywizji. Byli oni ostatnim zespołem, który został koronowany na mistrzów przed rebrandingiem dywizji do Premier League.

Początek ery Premier League był dla Leeds okresem stabilności i godnych występów. Regularnie walczyli o miejsca w Europie i rzadko znajdowali się w dolnej połowie. Jednak w 2001 roku wyprzedzili się w półfinale gorączkowo rywalizującej Ligi Mistrzów UEFA, przegrywając 3-0 w sumie z fantastyczną drużyną z Walencji.

Niestety, do 2004 roku, wielki zespół David O'Leary zaczął się rozpadać wśród finansowej ruiny i został zdegradowany. Klub zaciągnął ogromne długi i musiał sprzedać takie drużyny jak Rio Ferdinand, Lee Bowyer i Robbie Keane, aby utrzymać się na powierzchni. W 2007 r. sytuacja zmieniła się z gorszej na gorszą, a Leeds został zdegradowany do League One.

W ciągu kolejnych 13 lat giganci z Yorkshire walczyli i skrobali sobie drogę powrotną z doldrumsów trzeciego rzędu do ziemi obiecanej po raz kolejny. Dziś, pod okiem znanego na całym świecie, niezależnego trenera Marcelo Bielsa, grają oni w piłkę nożną z piłką do ściany, co uczyniło z nich ulubieńców internetowej inteligencji piłkarskiej i wielu neutralnych kibiców. Jednak ich kibice nie są tak popularni jak ich piłkarze, a Leeds nadal cieszy się reputacją jednego z najbardziej znienawidzonych klubów w kraju, na którą dobrze zapracowali sobie przez dziesięciolecia chuligaństwa piłkarskiego ze strony swoich najbardziej radykalnych kibiców.

Leeds United gra w Yorkshire ciasteczka z lokalnymi stronami takimi jak Sheffield United i Barnsley, ale nic nie może się równać z krwiożerczą rywalizacją, którą dzielą z Manchester United. Te dwie drużyny gardzą sobą nawzajem, ich kibice pozytywnie oceniają każdy pech, który spotyka ich największych rywali. Wielu uważa, że pogarda ta sięga aż do XV wieku, Wojny Róż i konfliktu pomiędzy rdzennymi mieszkańcami Lancashire i Yorkshire. Jedno jest pewne, dziś ta rywalizacja stanowi jeden z najbardziej oczekiwanych ciasteczek w kalendarzu piłkarskim.