Brentford FC

W październiku 1889 roku członkowie lokalnego klubu wioślarskiego na przedmieściach Brentford w zachodnim Londynie podjęli próbę wprowadzenia w okolicy piłki nożnej. Spotkali się w pubie Oxford & Cambridge i założyli Brentford Football Club. Po kilku meczach pokazowych, ich pierwszy konkurencyjny wyjazd zakończył się porażką 6-0 z Southall w listopadzie 1890 roku. Najpierw weszli do ligi o nazwie West London Alliance, potem ostatecznie awansowali do London League, a następnie Southern League. Mniej więcej w tym czasie studenci Borough Road College uczestniczyli w meczu i wykrzykiwali przyśpiewkę "Buck up Bs", wspierając swojego kolegę z klasy i ówczesnego gracza Brentford, Josepha Gettinsa. Lokalne gazety błędnie usłyszały tę przyśpiewkę jako ""Buck up Bees"" i tak narodził się przydomek klubu "The Bees". Nazwa ta jest używana do dziś, a na insygniach klubowych widnieje nawet pszczoła.

Po wielu przeprowadzkach z jednego fatalnego terenu na drugi, Brentford w końcu znalazło swój dom na kolejne 116 lat - Griffin Park. W 1904 roku wydzierżawili sad od browaru Fuller, Smith & Turner. W logo browaru znajdował się gryf, stąd nazwa. Stadion znajduje się w dzielnicy mieszkalnej i był znany z tego, że był jedynym stadionem w kraju, na którym na każdym rogu znajdował się pub. Jednak w zeszłym roku The Bees przenieśli się na nowy, supernowoczesny Brentford Community Stadium i jedna ogromna część ich historii dobiegła końca.

Klub rywalizował w ligach regionalnych przez kolejne dwie dekady, zanim w maju 1920 roku Brentford i 20 innych klubów z Southern League First Division zostało wybranych do Football League jako członkowie założyciele Third Division. 13 lat później, w 1933 roku, The Bees awansowali do Second Division. Dwa sezony później zdobyli tytuł mistrzowski w Second Division i po raz pierwszy znaleźli się w najwyższej klasie rozgrywkowej. Przed i po II wojnie światowej klub pozostał w First Division, aż do spadku w 1947 roku. Od tego czasu klub poruszał się w górę i w dół pomiędzy drugim, trzecim i czwartym poziomem przez resztę swojej historii, nigdy więcej nie osiągając najwyższej klasy rozgrywkowej w angielskim futbolu.

W 1992 roku Brentford wywalczyło awans do nowo nazwanej Division One, ale w rzeczywistości była to nazwa drugiego poziomu rozgrywek, ponieważ w tym samym sezonie powstała Premier League. W następnym sezonie Brentford spadło z ligi i marniało w trzeciej i czwartej lidze, aż do 2014 roku, kiedy to Uwe Rosler, a później Mark Warburton zakończyli 21-letnią nieobecność w drugiej lidze, zapewniając sobie awans z League One i bijąc rekord punktów ligowych z 94 punktami. Zbudowali skład, który jak na ten poziom zawierał kilku fantastycznych graczy jak Will Grigg i Clayton Donaldson, a także kilku zawodników, którzy od tego czasu grali w Premier League jak Adam Forshaw i Stuart Dallas. Za Wolves, byli drugą najlepszą drużyną w lidze i zasłużenie awansowali.

Od czasu odejścia obu wyżej wymienionych, dwóch innych menadżerów pomogło ustabilizować Brentford w Championship i uczynić z nich prawdziwą siłę, z którą należy się liczyć. Po awansie nastąpiły dwa miejsca w play-offach i cztery bliskie porażki. W każdym sezonie fani Brentfordu mają prawo oczekiwać, że ich klub będzie się liczył w walce o miejsce w play-offach, a wielu spodziewa się, że w najbliższych latach The Bees będą grać w Premier League. Dean Smith przejął stery w 2015 roku i po imponującym okresie przeniósł się do Aston Villi, gdzie obecnie szturmem zdobywa Premier League. W 2018 roku Smith został zastąpiony przez obecnego szefa Thomasa Franka, którego niezależne podejście jak dotąd okazało się skuteczne.

W dzisiejszych czasach Brentford często kojarzone jest z metką "Moneyball". Nazwa pochodzi z książki, a później filmu z udziałem Brada Pitta, który opowiada o tym, jak drużyna baseballowa Oakland Athletics była w stanie przekroczyć oczekiwania przy ograniczonych zasobach dzięki nauce danych i analityki. Właściciel Brentford, zespół zarządzający i główny trener Frank wyznają tę samą filozofię i korzystają z danych, aby znaleźć ukryte skarby na rynku, wiedząc, że nie mogą prześcignąć konkurencji. Jednak w tej koncepcji nie chodzi tylko o twarde statystyki, ale także o element ludzki - mówi się, że klubowi zależy tylko na podpisywaniu kontraktów z zawodnikami, których Frank opisuje jako "dobrych ludzi". W modelu Brentford często mówi się o nich jako o "klubie sprzedającym". Dwoma przykładami takiej polityki są Said Benrahma i Ollie Watkins, którzy pod koniec ubiegłego sezonu zostali sprzedani do klubów Premier League, odpowiednio West Ham i Aston Villi, po tym jak The Bees niewiele zabrakło do awansu, przegrywając w finale play-off z londyńskimi rywalami Fulham. Jednak to właśnie ta polityka pozwala im na analizę, reinwestycje i ciągły postęp, a dzięki nowemu stadionowi i składowi wciąż pełnemu talentów, takich jak marnotrawny angielski bramkarz Josh Dasvila i kapitan Pontus Jansson, kibice będą oczekiwać kolejnego pchnięcia do awansu w tym sezonie.